In deze dissertatie van Roland van Vliet, die hij op 27-11-2013 succesvol voor de wetenschappelijke wereld verdedigde, worden vele eeuwen misvatting over het Manicheïsme weerlegd.
In heldere argumenten corrigeert hij de filosofische typering van het Manicheïsme op basis van de Koptische manicheïsche geschriften, die in de 20e eeuw uit het woestijnzand en de oppervlakte zijn gekomen.
Het onderzoek van Van Vliet laat zien dat er geen sprake is van een radicaal dualisme in de tweede hoofdstroom van het Christendom. De weerlegging van het radicaal dualisme in het Manicheïsme, vormt tevens de basis tot het weerleggen van een vermeend docetisme in de manicheïsche Christologie.

Deze manicheïsche Christologie wordt gekenmerkt door adoptionisme: de Zoon van God incarneert bij de doop in de Jordaan in de zoon van Maria. Daaruit volgt dat Jezus Christus wel degelijk mens geworden is, geleden heeft en is opgestaan en dat er van docetisme geen sprake is. Dat het docetisme in de manicheïsche Christologie ontkend moet worden, vormt het hart van deze dissertatie, waarbij het gnostisch adoptionisme het interpretatie-alternatief vormt tot oplossing van vermeende tegenstrijdigheden. Van Vliet zet het Manicheïsme daarmee in een nieuw daglicht en geeft dit de waardige plek die het verdient: de tweede hoofdstroom van het Christendom.