Toen Rudolf Steiner in 1923 de Antroposofische Vereniging opnieuw oprichtte, sprak hij de hoop uit dat er een nieuwe positief werkzame opdracht geformuleerd zou worden die ook respect zou oproepen in de wereld buiten de Antroposofische Vereniging.

Hij bracht die verwachting als volgt onder woorden: Dan kan hier nu iets groots gebeuren, wanneer er niet alleen toegehoord wordt… maar wanneer er uit de gehele vereniging een gemeenschappelijk willen voortkomt.

Nu, bijna honderd jaar later, is het moeilijk een andere conclusie te trekken dan dat gemeenschappelijk willen en het respect bij mensen buiten de vereniging, op zijn zachts gezegd, minimaal zijn. Weliswaar bloeit een enkel deelaspect van de antroposofie zoals de Vrije Schoolbeweging, maar de antroposofie als geheel - als ‘een weg van inzicht die het geestelijke in het mensenwezen naar het geestelijke in het wereldal wil voeren’, leidt een moeizaam bestaan.

Bij de heroprichting van de Antroposofische Beweging legde Rudolf Steiner via de Grondsteenspreuk de antroposofie in de harten van de (lees alle) aanwezigen. Dit boek wil een oproep zijn om zich daar opnieuw op te bezinnen. Inmiddels beperkt de noodzaak daarvoor zich niet alleen tot de Antroposofische Vereniging, maar is het algemeen maatschappelijke uitdaging geworden: Waar vinden we de vernieuwende kracht om de problemen waar de 21ste eeuw ons voor stelt, de baas te kunnen worden?